lífsins alvara

12 ára gömul frænka mín sendi mér þessa sögu.
 

 Síðasta dag fyrir jól flýtti ég mér í stórmarkaðinn til að kaupa gjafirnar
sem ég komst ekki yfir að kaupa fyrr. Þegar ég sá allt fólkið þar, byrjaði
ég að kvarta í hljóði "Þetta á eftir að taka heila eilífð og ég á enn eftir
að fara á svo marga staði". Jólin eru alltaf að verða meira og meira
pirrandi með hverju árinu. Ég vildi að ég gæti bara lagst niður og farið að
sofa og vaknað svo eftir jólin. Allavega, ég kom mér í leikfangadeildina og
þar fór ég að skoða verðin, hugsandi hvort að börn leiki sér eitthvað með
svona dýr leikföng. Eftir smá tíma af leikfangaskoði þá tók ég eftir litlum
strák um 5 ára, sem hélt á dúkku upp við brjóstið sitt. Hann strauk hárið á
dúkkuni og virtist svo sorgmæddur. Svo snéri litli strákurinn sér að eldri
konu sem var við hliðina á honum "amma, ertu viss um að ég hafi ekki nógu
mikla peninga?" Gamla konan svaraði "þú veist að þú átt ekki nóg til að
kaupa dúkkuna elskan mín" Svo bað hún hann um að bíða í 5 mínútur eftir sér
á meðan hún skoðaði sig um. Hún fór fljótlega. Litli strákurinn hélt ennþá
á dúkkunni í hendinni. Ég labbaði til  hans og spurði hann hverjum hann
ætlaði að gefa dúkkuna. "Þetta er dúkkan  sem systir mín elskaði mest og
langaði svo mikið í fyrir jólin. Hún var svo viss um að jólasveinninn myndi
gefa sér hana. Ég sagði honum að kannski ætti  jólasveinninn eftir að koma
með dúkkuna til hennar og að hann þyrfti ekki að hafa áhyggjur. En hann
sagði við mig sorgmæddur "Nei jólasveinninn getur ekki gefið henni dúkkuna
þar sem hún er núna. Ég verð að gefa mömmu dúkkuna svo að hún geti gefið
henni hana þegar hún fer þangað". Augun hans voru svo sorgmædd meðan hann
sagði þetta.  "Systir mín er farin til þess að vera með Guð. Pabbi segir að
mamma sé líka að fara til Guðs mjög fljótlega, og ég hélt að hún gæti farið
með dúkkuna fyri mig og gefið systur minni hana". Hjartað mitt stoppaði
næstum því.  Litli strákurinn leit upp til mín og sagði " Ég sagði pabba að
segja mömmu að fara ekki alveg strax. Ég bað hann um að bíða þangað til að
ég kæmi heim úr búðinni" Svo sýndi hann mér fallega mynd af honum þar sem
hann var hlægjandi. "Ég vil líka að mamma taki þessa mynd með sér svo að
hún gleymi mér aldrei" "Ég elska mömmu mína og ég vildi óska að hún þyrfti
ekki að fara, en pabbi segir að hún verði að fara til að vera hjá litlu
systur minni". Svo leit hann aftur á dúkkuna með sorgmæddum augum, mjög
hljóðlátur.  Ég teigði mig hljóðlega í veskið mitt og tók smá pening upp og
sagði við strákinn "en ef við athugum aftur í vasan til að tékka hvort að
þú eigir nógan pening?" Allt í lagi sagði strákurinn "ég vona að ég eigi
nóg" Ég bætti smá af mínum peningum við án þess að hann tæki eftir því og
við byrjuðum að telja. Það var nógur peningur fyrir dúkkunni, og meira að
segja smá afgangur. Litli strákurinn sagði "Takk Guð fyrir að gefa mér
nógan pening. Svo leit hann á mig og sagði " Í gær áður en ég fór að sofa
þá bað ég Guð um að vera viss um að ég hafi nógan pening til þess að geta
keypt dúkkuna handa systur minni. Hann heyrði til mín" "Mig langaði líka að
eiga nógan pening til að kaupa hvíta rós  handa mömmu, en ég þorði ekki að
biðja Guð um of mikið, en hann gaf mér nóg til að kaupa rósina líka". Sko
mamma elskar hvíta rós". Nokkrum mínútum seinna kom gamla konan og sótti
strákinn.  Ég kláraði aðversla með allt öðru hugarfari, ég gat ekki hætt að
hugsa um litla strákinn. Svo mundi ég eftir frétt í blaðinu fyrir 2 dögum
síðan "maður keyrði drukkinn og klessti á bíl þar sem ung kona og lítil
stelpa voru í. Litla stelpan dó samstundis en mamman var í dái" Fjölskyldan
varð að ákveða hvort að það ætti að setja hana í öndunarvél eða ekki, af
því að hún unga konan myndi ekki vakna úr dáinu. Var þetta fjölskylda litla
stráksins?  Tveim dögum eftir að ég hitti litla strákinn, las ég í blaðinu
að unga konan hafi dáið. Ég gat ekki hamið mig og fór út í blómabúð og
keypti búnt af hvítum rósum og fór upp í líkhús þar sem fólk gat séð konuna
og og óskað sér í seinasta skipti áður en hún væri jörðuð. Hún var þarna í
kjól, haldandi á fallegri hvítri rós   með myndini af litla stráknum og
dúkkuna á brjóstinu. Ég fór grátandi og fannst líf mitt hafa breyst til
eilífðar. Ástin  sem þessi litli strákur hafði til mömmu sinnar og systur,
er enn þann dag í dag, erfitt að ímynda sér.
Og í einni svipan tekur drukkinn maður þetta allt frá honum